Soms heb je van die ontmoetingen met mensen waar je het bijna voelt: de liefde.

Deze liefde kan zo ontzettend breed zijn: voor mensen,dieren,passie of vul zelf maar aan!

Iedereen weet hoe mooi het is om lichtjes in iemands ogen te zien wanneer diegene verteld over dat waar hij/zij zoveel van houd.

Het zijn die subtiele tekenen,die bij somige mensen gemist word.

Wat kost het veel energie om met deze mensen om te gaan!

Waar is het kloppende hart?

Ik merk dat ik vaak te snel voorbij ga aan deze mensen: het is mijn type niet, ik ben moe of heb er gewoon geen zin om er energie in te steken.

Soms is het beter om op zoek te gaan naar je eigen kloppende hart: waar leef ik voor? Wat geeft mij als mens energie?

Het zijn juist deze vragen die zo'n steek in mijn hart kunnen geven, omdat ik mijn hart dan nauwelijks nog voel.

Maar hij klopt nog wel,dat is zeker!

Let er op,de volgende keer dat je een knuffel geeft of krijgt van iemand: het hart van de ander klopt,en jouw hart ook!

En al klopt je hart zo zacht dat je hem nauwelijks kan voelen….JE LEEFT!

We hebben de warme zomerdagen weer achter de rug.

Buiten is het voelbaar frisser geworden terwijl de bladeren beginnen te dwarrelen.

Deze periode stemt mij ieder jaar weer ietswat weemoedig.

Nu de dagen korter worden en de lamp binnen weer vroeger aangaat kijk ik al achterom naar het afgelopen jaar alsof hij al voorbij is.

‘’last hebben van vallende blaadjes’’ is een veelzeggende en tegelijk ook nietszeggende opmerking.

Veelzeggend omdat ieder die het hoort weet dat het hier om somberheid gaat wanneer de herfst zijn intrede heeft gedaan.

Nietszeggend omdat het feit dat de bladeren vallen geen reden is voor somberheid maar dat niets altijd blijvend zal zijn.

Sommige dingen zou ik zo graag voor altijd willen: een fijn gesprek met een lieve vriendin,een knuffel van een geliefde of die warme blik van de ander.

Maar juist de herfst laat mij zien dat niets blijvend is,en dat ik daarmee moet zien te dealen.

Ik weet dat na deze periode een fijn laagje witte sneeuw zal komen,wat ook weer zal verdwijnen.

En dan,in het nieuwe jaar, zullen er weer knoppen aan de bomen komen en zal het gras weer fris groen worden.

Ik houd me aan dit feit vast,terwijl ik de lamp in de kamer aandoe.

Niets is altijd blijvend,en misschien is dat maar goed ook.

Want door het vallen van de avond zal er ook altijd weer een nieuwe morgen zijn.

Kritisch naar jezelf kijken vraagt om een opmerkzame blik in combinatie met een verbindende hand. Ik kan zo bezig zijn met wat anderen aan zichzelf kunnen en soms moeten veranderen zodat ik vergeet dat ikzelf ook niet perfect ben. Wat kan ik veranderen? Wat is de eerste stap voor mij in deze verandering? Weinig tekst maar genoeg om over na te denken..

Op internet vond ik een aantal niet kloppende gedachten van een kind.Het is hilarisch om de herkenning te lezen:ook ik dacht dat de buizen en leidingen - die aan het plafond boven een zwembad waren bevestigd- onderdeel waren van de glijbaan. 

Ik dacht ook dat mensen op zwart-wit foto's echt in die kleuren leefden. Ik keek tegen mijn oma op want zij had het moment nog meegemaakt dat het leven kleur kreeg!

Had jij mij als kind gevraagd of ik gelukkig was dan had ik bevestigend geantwoord. met de ogen van een volwassene kijk ik terug op een moeilijke jeugd,maar het is bijzonder op te merken dat dit als kind in de situatie zelf heel anders beleefd word! 

Ik denk dat het enerzijds een overlevingsmechanisme is: ieder kind wil een veilig thuis en als dit niet gerealiseerd word dan leert een kind om te ''dealen'' met de moeilijkheden. De andere kant is dat een kind een hele andere beleving heeft over de wereld om zich heen dan een volwassene. Oorzaak en gevolg worden niet of nauwelijks gekoppeld,en als het al gekoppeld word dan is het zeker niet de schuld van papa en/of mama! Liever zegt een kind honderd keer tegen zichzelf dat het zijn eigen schuld is wat er gebeurd dan dat het tegen de ouder(s) in opstand komt!

Breek

ik zal

bij je blijven

tegen de klippen op

zal ik altijd

bij jou

zijn

Brand

het in

maar ik zal

als ik niet meer

kan,ja ook

dan echt

blijven

Bewerk

mij als

ik zelf kan

ik laat je los

maar zal nooit

je echt

vergeten

Meerdere keren ben ik begonnen met een blogje,waarop ik hem uiteindelijk toch niet gepost heb omdat ik er niet tevreden over was: de stem binnen in mij is stil geworden. Ik voel dat dit geen positieve blog zal worden.. Ik voel mij dood vanbinnen en alle levenslust lijkt uit me gestroomd te zijn. Alles waar ik tot voor kort nog zo stilletjes van kon genieten heeft nu zijn glans verloren.Iedere ochtend is het een gevecht om uit bed te komen omdat het licht te fel is,de auto’s buiten te hard rijden en de vogels te schel fluiten. Bij dag heb ik nog mijn werk,contacten en verplichtingen. ‘s avonds en s’nachts zijn een verschrikking: eindeloos kan ik door blijven piekeren en me zorgen maken.

Ik vond deze bijzondere tekst en werd er even door geraakt..

Ik werk dag en nacht,en eerlijk is eerlijk: soms ben ik moe. Ik geef dat niet graag toe want ook work-a-holics geven niet graag toe dat ze soms gewoon moe zijn. Ik blijf maar doorwerken: in mijn hoofd. Ik heb niet -zoals ''echte work-a-holics''- voor deze baan gekozen,en het is ook nooit mijn kleine-meisjes-droom geweest. Toch heb ik noodgedwongen deze baan gekregen en heb ik het ermee te doen. Ik knok mezelf erdoorheen met een lach en een traan. Ja,je leest het goed: ook met een lach. Want als ik iets geleerd heb dan is het wel dat zelfs de zwartste nacht voorbij gaat en er een nieuwe dag komt. ik las pas een tekst waar ik het absoluut mee eens ben: '''sometimes happiness is a feeling,sometimes it's a decision''

Het is niet dat ik met dit gegeven dansend door mijn leven ga.

Sterker nog: ‘’ the black dog’’ is op moment van dit schrijven behoorlijk actief in mijn hoofd waardoor ik alle zeilen moet bijzetten om overeind te blijven staan.

Ik heb,zij het noodgedwongen, een contract ondertekend en daarin een afspraak met het leven heb staan dat ik niet op zal geven. Hoewel opgeven soms de enige optie lijkt moet ik mezelf blijven herinneren aan het contract: ik zal niet opgeven. Hoe zwaar vandaag ook op me drukt,hoe zwart de nacht naar morgen ook zal zijn.

Laatst fietste ik langs een oud kerkje waar oude orgelklanken kwamen uit de openstaande deuren. Als kunst en cultuur liefhebber kon ik het niet laten een kijkje te nemen en zodoende zat ik even later in een van de banken te luisteren naar de melancholieke klanken van het oude orgel. Daar,in dat kerkje,kon ik even alles loslaten en met mijn ogen dicht luisteren terwijl mijn lichaam zich ontspande. Het waren maar een paar minuten,meer zal het niet geweest zijn. Maar deze momenten gaven mij weer de moed om het leven in te stappen. Misschien dat ik ooit ervoor zal kunnen kiezen parttime te gaan werken,tot die tijd leef ik van de momenten dat mijn hoofd mijn hart vertrouwd.

Ik denk dat iedereen wel een bepaalde geur,smaak of iets anders heeft wat een bepaalde herinnering oproept. Daar hoef je geen PTSS voor te hebben.                                                    De geur van een dennenboom voert mij terug naar mijn kindertijd.                                            Iedere zomer gingen we op vakantie naar een plekje dicht bij het bos,waar ik dus veel herinneringen heb liggen.                                                                                                          Op mijn fietsje scheurde ik rond terwijl ik de geur van dennennaalden opsnoof.                          Niet zo gek dus dat dennennaalden voor mij symbool staan voor de fijne momenten uit mijn jeugd.                                                                                                                                    Mijn jeugd heeft niet alleen bestaan uit nare ervaringen maar ook uit dennennaalden.                Ik merk dat ik de afgelopen maanden steeds meer op zoek ga naar die dennennaalden...en ik vindt er steeds meer.                                                                                                                  Met de grootst mogelijke zorg bewaar ik ze als een kostbare schat.                                            Het ontdekken van de dennennaalden doet iets met me:het geeft me kracht om tijdens het zoeken soms ook in huilen uit te kunnen barsten omdat ik meer vindt dan alleen dennennaalden.  Ik vindt zo veel meer: stenen,takken,dorre bladeren.                                                                 Ik kijk ernaar terwijl ik mijn dennennaalden sterker dan ooit vastklem.                                    Niemand kan ze mij afnemen,die dennennaalden.

Ik houdt mijn omgeving altijd in de gaten. Ieder ogenschijnlijk klein signaal kan een teken voor nieuw gevaar zijn. Iemand vraagt me iets, en even verslapt mijn aandacht en druk ik mijn angst dat door mijn keel giert naar achteren terwijl ik antwoord geef. Achter mij is de situatie inmiddels veranderd, wat de hond die net nog bij onze voeten lag doet opspringen en blaffend rent hij naar de vreemde bezoeker toe die binnen komt. Blinde paniek komt als een grote bal in mij omhoog: met een gil laat ik mijn glas thee op de grond vallen. Om mij heen is het stil geworden: iedereen kijkt naar mij. Beschaamd veeg ik met een stoffer en blik de glassplinters bij elkaar terwijl mijn vingers nog trillen van de spanning. Glassplinters wat eerst nog een geheel was. Ik was ook ooit een geheel: toen ik krijsend ter wereld kwam. Al snel ben ik versplinterd achtergelaten. Zachtjes heen en weer wiegend troostte ik mezelf terwijl ik liedjes neuriede. Inmiddels ben ik volwassen maar werkt het nog steeds zo voor mij: als een situatie onveilig wordt ga ik neurieen. In dat wereldje kan ik leven,kan ik ademen. In de echte wereld is het voor mij, hoewel ik volwassen ben, zo ontzettend onvoorspelbaar. Ik kan niet alles voorkomen,sommige dingen gebeuren. Controle houden is echt een ding bij PTSS. Ik weet van ieder in mijn omgeving waar hij/zij mee bezig is, hoor alles wat gezegt wordt , taxeer mijn omgeving en probeer ik mijn omgeving tegen elkaar uit te spelen zodat ik steeds een beetje meer regie over hen kan hebben tot het moment dat ze helemaal afhankelijk van me zijn. Dat is het moment waar ik controle over hen heb,en ze kan laten doen wat ik wil. De omgeving met sterke voelsprieten voelt een lichte trilling en kijkt argwanend om zich heen,maar de meesten zullen niet doorhebben waar ik mee bezig ben. Er was eens iemand die op mij afkwam en me tegen haar borst drukte. Een golf van verlangen naar liefde en genegenheid kwam in mij omhoog waardoor ik niet anders kon dan me aan haar vastklemmen terwijl ze mijn rug streelde. Deze eerste uiting in mijn leven van liefde legde een verlangen open dat ik nooit gekend had,en ik gaf me eraan over. Ik baadde me in het bad van de liefde,draaide me erin om,en nog een keer. Ik liet mijn hele lichaam en geest in deze nieuwe,tere liefde verdrinken. Maar plotseling was het bad leeg en stond ik koud en naakt alleen. Bibberend verliet ik alles wat ik dacht dat veilig zou zijn en blijven en liep ik door donkere straten en steegjes. Ik klopte bij X. aan,maar mijn problematiek was te heftig. Ik bonsde op de deur van Y. maar ook zij konden mij niet helpen. Moe en radeloos lag ik voor de deur van Z. die me ondersteun(d)en in mijn proces.Soms verlang ik nog wel eens naar de tijd dat ik vrij en dolend door de stad was. Een leven zonder bindingen maakt me los van afhankelijkheid en vrij van iedere verplichting,en toch zal ik mijn proces naar heling met niets willen ruilen. Ik ben dan wel gewond,maar zeker niet verslagen!

adem

fluiten van

een vogel hoog

in een jonge boom

op de stam

woorden van

herinnering

adem

verder en

verder bij jou

vandaan terwijl ik weet

dat je nooit

mij echt

verlaat

ademen

mijn leven

is zonder jou

gemis met gouden rand

omdat zonder jou

ik werkelijk

adem

Na 4 dagen is mijn vulkaan vandaag weer uitgebarsten. Soms duurt het weken voordat hij barst maar de afgelopen tijd is hij behoorlijk actief. Ik heb me de afgelopen dagen goed geprobeerd te houden en dat lukte aardig. Maar de spanning die ik 24/7 ervaar bouwt zich dan wel op. Een uitbarsting ziet er bij mij meestal als volgt uit: alles wat zich binnen mijn handbereik bevindt maak ik met de grond gelijk ,het maakt dan niet uit of dat mensen zijn of spullen van mijzelf of anderen.''Het maakt niet uit'' is eigenlijk niet goed verwoord , want het maakt natuurlijk wel uit maar ik bedoel dat ik dan een waas voor mijn ogen heb.    Het kan ook de andere kant op uitbarsten: dit komt er dan meestal ‘ ‘s avonds uit en lijkt gedoseerd , maar is het vanbinnen niet. Ik huil mezelf leeg en zie het leven niet meer zitten. De zogenoemde ‘’window of tolerance’’ is voor mij dus behoorlijk herkenbaar! Momenteel ben ik zoals na veel uitbarstingen ‘’uit mezelf gestapt’’, gewoonweg omdat het verdriet te groot voor mij is. Meer dan woorden kunnen zeggen,meer dan daden kunnen spreken probeer ik mijzelf overeind te houden.

Ik ben bezig met een puzzel van Jan van Haasteren en wie deze puzzels kent weet dat dit met recht puzzelen is. Ik probeer de stukjes ongeveer op de goede plek (los) te leggen omdat ik gewoonweg niet weet waar ik anders zou moeten beginnen! Vanmiddag heb ik een stukje van mijn leven mogen leggen tijdens muziektherapie. Ieder groepslid mocht een nummer kiezen die op hem/haar van toepassing is. Ik heb gekozen voor het nummer ‘’alleen omhoog’’ van Thomas Berge. Perfect verwoord het hoe PTSS eruitziet!

Het treffende in deze muziek vindt ik het machteloze,het geen kant op kunnen dan alleen omhoog. En nog steeds,na jaren, heb ik nog dagelijks het gevoel omhoog te gaan en van een afstand naar mezelf te kunnen kijken en luisteren. Voor het oog ben ik een gezonde jonge vrouw met een vlotte babbel,maar daaronder zit een klein meisje dat in plaats van kleuren en rondscheuren op haar driewielertje dingen moet doen en zien die niet te plaatsen zijn. Zachtjes neuriend maande ik mezelf rustig tot ik van een afstand kon kijken hoe ik het stof van mijn shirt klopte en rustig wegliep. De gebeurtenis stopte ik in een doosje die gelijk weer dicht ging. Nog steeds merk ik dat als er iets gebeurd wat menselijkerwijs gesproken heftig is ik het in een doosje doe en ver weg stop. Stukje voor stukje begin ik te zien hoe gebeurtenissen mij getekend hebben. Het meest confronterende vindt ik tot nu toe nog wel dat ik steeds meer in ga zien dat ik zo versnipperd ben vanbinnen dat ik geen idee heb wie ik nou eigenlijk zelf ben. Wie ben ik als persoon en wat zijn mijn grenzen? Feitelijk gezien weet ik dingen zoals ongeveer 1 meter fysieke afstand,maar emotioneel is die ene meter totaal niet realistisch omdat een grens voor mij geen ‘’stop’’ is maar een 130 km weg,waardoor een lange remweg onvermijdelijk is.

Hoe dan ook,ik zal blijven puzzelen tot ik stukje voor stukje een beetje dichter bij mij mijzelf kom..

Zonder jou te moeten leven is zo veel moeilijker dan ik dacht.

Het is nooit mijn doel geweest om het contact met jou te verbreken, en ik denk dat het jouw intentie ook nooit geweest is.

Jij,die mijn eerste levenstekenen gevoeld hebt en met stralende ogen mijn komst verteld hebt aan de wereld.

Zelfs toen ikzelf nog niet wist van mijn eigen bestaan klopte mijn hart al tegelijk met die van jou:we waren één.

Je hebt me onder jouw hart gedragen, en ik vraag me af wat je dacht toen je over je bollende buik streelde,op zoek naar een levensteken van mij.

Wat je ook dacht,ik weet zeker dat je nooit gehoopt hebt op een toekomst waarin we totaal gescheiden zouden leven.

Met veel pijn heb je mij op de wereld gezet,en toen mijn longen zich vulden met lucht was jij het die mijn eerste levensschreeuw hoorde.

Welke mensen ik ook zal tegenkomen,niemand kan jouw plaats innemen. Hoe graag ik dat soms ook zou willen.

Soms kom ik je nog tegen,en we praten dan als kennissen tegen elkaar.

Het liefste,het allerliefste wat ik wil, is dat je me zegt hoeveel je van me houdt.

Ik wil dat je me zegt dat jij me mist en dat ik altijd de dochter ben geweest die je had willen hebben. Ik wil je omhelzen en de geur van je haren in mij opnemen.

In mijn herinnering rook je haar naar zeep,maar ik weet niet of dat echt is of een illusie.

Ik wil herinneringen van jou naar boven halen,maar besef dan dat die er bijna niet zijn.

De herinneringen die zoveel pijn doen duw ik weg,het zijn niet de momenten die ik me wil herinneren.

Het zijn herinneringen van afwezigheid.

Als we elkaar tegenkomen sluit ik mezelf af voor de pijn die ik vanbinnen voel,en ik zie in jouw ogen dat jij dat ook doet.

Als ik in de spiegel kijk zie ik dat ik steeds meer op je ga lijken,en daarmee bewijs je dat jij altijd een deel van mij zult blijven.

Mama,ik zal altijd op je blijven wachten.

Bij toeval kwam ik een tijdje geleden een poster tegen met daarop de sterke kanten van iemand met autisme.

Persoonlijk vindt ik het een erg goed initiatief ,deze poster!

Als ik aan iemand met autisme denk schieten mij direct ''negatieve''woorden door het hoofd,maar er zitten zeker ook kwaliteiten aan deze stoornis! 

Het bracht me op het idee om ook zo’n ‘’poster’’ te maken voor PTSS, boven deze blog zie je het resultaat.

Ik hoor je denken: welke sterke kanten heeft PTSS?!

Waar autisme aangeboren is ( wat het niet minder ernstig maakt! ) worden mensen niet met PTSS geboren maar ontwikkelen ze dit door (een) traumatische ervaring(en) , kan daar iets sterks uit voortkomen?

Als ik aan mijn PTSS denk komt nou niet direct krachtige woorden en daden in mij naar boven.

Maar tijdens het maken van de poster ontdekte ik dat zelfs uit vreselijke dingen een mens in staat kan zijn om dit om te buigen tot iets goeds voor zichzelf en anderen..

Mijn eerste blog, en eerlijk is eerlijk: ik ben best een beetje benieuwd of hij gelezen gaat worden! Laat ik eerst iets over mezelf vertellen.Ik wil om persoonlijke redenen anoniem blijven,dus ik kan helaas mijn naam en leeftijd niet noemen. Ik wil vrijuit mijn blogs kunnen schrijven.

Ik ben een volwassen vrouw , en door vroegkinderlijke trauma's heb ik PTSS opgelopen. Inmiddels ben ik dus volwassen,maar nog dagelijks vecht ik tegen mijn angsten,paniek en herinneringen die zich aan mij opdringen op de meest onhandige momenten. Ik kan erdoor overvallen worden in de supermarkt als iemand tegen mij opbotst,maar het kan zelfs gebeuren als ik gewoon op de bank zit met een kop koffie. Niemand ziet deze strijd,ik vecht hem alleen. Wetend dat er meer mensen deze dagelijkse strijd voeren,hoop ik dat er (h)erkenning gevonden kan worden in mijn blogs.

Wij vochten een stille strijd toen we dingen zagen en hoorden die een mens nooit zou mogen meemaken. Wij waren machteloos , konden geen kant op en zaten als ratten in de val. Wij hebben de dood recht in de ogen gekeken maar kiezen nog dagelijks voor het leven. Wij staan nog vaak,zo niet de hele dag, in onze vechthouding. Een ogenschijnlijk kleine situatie zoals een geluid,geur of persoon kan ons triggeren zodat we direct weer in de voorlinie staan,als het moet strijdend als een leeuw. ''Maar we hoeven niet meer te vechten'' wordt er door hulpverlening gezegd. Ik heb zelfs een tijdje een A4 papier op de muur geplakt gehad naast mijn bed waarop stond: ''Ik ben veilig.'' Hartstikke lief bedoeld natuurlijk,maar het is net als zeggen tegen een soldaat die in een loopgraaf ligt dat hij veilig is omdat hij in de loopgraaf ligt. De loopgraaf is feitelijk gezien veilig,maar de situatie eromheen is zo onveilig dat de soldaat in de aanval moet blijven, en al helemaal niet in slaap kan vallen! Ons lijf is uit het trauma,maar een deel van onze geest is op de plaats van het trauma gebleven,en het zal daar blijven tot het daar is opgehaald door middel van therapieen en gesprekken. Er is een deel van ons daar gestorven omdat de pijn te groot was om het verder mee te dragen. Ik weet niet of ik zelf dat deel ooit zal vinden,mijn lijf erkend het niet meer als van mijzelf,wil het niet meer hebben. Maar met wat ik nog in mij heb zal ik blijven vechten voor wat ik waard ben..